Υπάρχει μια ήσυχη νύχτα που συνειδητοποιείς κάτι άβολο: δεν σου λείπει ο άνθρωπος. Σου λείπει αυτό που ένιωθες όταν υπήρχε. Η ιδέα, η προσδοκία, η αίσθηση ότι κάποιος σε έβλεπε όπως ήθελες να σε δουν.
🌑 Εκείνη τη στιγμή ο εγκέφαλος προσπαθεί να σε ξεγελάσει. Ανακαλεί στιγμές, λόγια, βλέμματα. Όχι για να σου πει την αλήθεια, αλλά για να προστατεύσει το κενό. Γιατί το κενό πονά περισσότερο από τη νοσταλγία.
💭 Δεν είναι αδυναμία. Είναι ανθρώπινο. Ο άνθρωπος δεν δένεται μόνο με πρόσωπα, αλλά με συναισθηματικές καταστάσεις. Με το ποιος ήταν όταν ένιωθε ασφαλής, επιθυμητός, σημαντικός.
🕯️ Κάπου εκεί έρχεται η σιωπηλή αποδοχή. Ότι αυτό που τελείωσε, τελείωσε γιατί δεν μπορούσε να εξελιχθεί. Και ότι το να το κρατάς ζωντανό μέσα σου δεν είναι αγάπη, αλλά φόβος να ξαναρχίσεις.
Η νύχτα δεν σου δίνει απαντήσεις. Σου παίρνει όμως τις ψευδαισθήσεις.
