Υπάρχει μια κατάσταση που σπάνια συζητιέται. Δεν είναι θλίψη. Δεν είναι χαρά. Δεν είναι κούραση. Είναι εκείνη η ουδέτερη συναισθηματική ζώνη όπου όλα μοιάζουν “εντάξει”, αλλά τίποτα δεν σε αγγίζει πραγματικά.
🌙 Κάνεις όσα πρέπει. Μιλάς κανονικά. Γελάς όταν χρειάζεται. Κι όμως, κάπου μέσα σου νιώθεις πως απλώς… λειτουργείς. Σαν μηχανισμός που εκτελεί σωστά τις εντολές του, αλλά χωρίς παλμό.
💭 Αυτή η φάση δεν είναι αδυναμία. Είναι σημάδι μετάβασης. Συχνά έρχεται όταν έχεις κλείσει έναν κύκλο, αλλά δεν έχει ανοίξει ακόμη ο επόμενος. Όταν άφησες πίσω κάτι παλιό, αλλά το καινούριο δεν έχει φανεί.
🧭 Και τότε, το πιο δύσκολο πράγμα δεν είναι να κάνεις κάτι. Είναι να περιμένεις χωρίς να πανικοβληθείς. Να αποδεχτείς ότι δεν χρειάζεται κάθε περίοδος της ζωής να έχει νόημα ή ένταση. Μερικές φορές, αρκεί να είναι απλώς ένα πέρασμα.
Ίσως αυτές οι νύχτες να μην σου λένε πολλά. Αλλά σε προετοιμάζουν για τη στιγμή που θα ξαναρχίσεις να νιώθεις.
