Υπάρχει μια νύχτα, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία, όπου συνειδητοποιείς ότι έχεις κουραστεί να εξηγείς. Όχι να μιλάς, αλλά να απολογείσαι. Να δικαιολογείς τις επιλογές σου, τις σιωπές σου, τα “όχι” σου. Είναι εκείνη η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι όσα είσαι δεν χωρούν πάντα σε λόγια.
🌘 Μέχρι τότε προσπαθούσες. Έδινες επιχειρήματα. Έψαχνες κατανόηση. Πίστευες πως αν μιλήσεις αρκετά, ο άλλος θα σε δει όπως πραγματικά είσαι. Κάπου όμως κουράστηκες. Και όχι από τους άλλους. Από την ανάγκη σου να αποδεικνύεις.
💭 Εκείνη τη νύχτα δεν αλλάζει κάτι εξωτερικά. Οι άνθρωποι γύρω σου παραμένουν ίδιοι. Αλλά μέσα σου μετακινείται κάτι θεμελιώδες. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να σε καταλάβουν. Και, κυρίως, ότι δεν είναι δική σου ευθύνη να τους πείσεις.
🕯️ Η ηρεμία που έρχεται μετά δεν είναι θρίαμβος. Είναι αποδοχή. Δεν χρειάζεται να εξηγείς γιατί απομακρύνθηκες, γιατί άλλαξες, γιατί σιώπησες. Μερικά πράγματα απλώς συμβαίνουν όταν ωριμάζεις.
Ίσως τελικά η πιο ήσυχη νίκη να είναι το σημείο όπου σταματάς να μιλάς και αρχίζεις απλώς να είσαι.
